‘Ik kan weer aan mijn toekomst werken’
“Ik ben Steffi, een maand verloofd en vandaag precies 102 dagen clean.” De begroeting van Steffi (24) spreekt boekdelen. Met een bescheiden glimlach vertelt ze hoe het haar lukt om nu al zo’n lange tijd van de cocaïne af te blijven. Natuurlijk, ze weet heel goed dat het haar eigen wilskracht is, die maakt dat ze zulke stappen kan zetten. Toch zegt ze dat het haar niet zou zijn gelukt zonder de hulp van Jolijne en Amber van Welkracht. “Ik ben van nature nogal somber, maar zij bleven in mij geloven. Het geeft niet als je terugvalt, zeiden ze, als je daarna maar weer herstart. Dat vertrouwen had ik nodig.”
Het was vooral haar nieuwsgierigheid die Steffi ertoe aanzette om de cocaïne die vrienden meebrachten eens te proberen. Ze was direct verslaafd, constateert ze nu achteraf. “Ik werkte destijds bij de Lidl. Ik had het daar supergoed naar mijn zin, maar mijn vriend en ik hadden wat problemen. Met het zakje witte poeder zouden al die problemen verdwijnen, vertelden onze vrienden. Zo deed de cocaïneverslaving zijn intrede in ons leven. Mijn vriend en ik hadden samen 15 gram per dag nodig, we sliepen nauwelijks nog en gebruikten al ons geld om nieuwe coke te kopen. Ik was inmiddels ontslagen en ook mijn vriend werkte niet meer. Dat ging zo door tot mijn vriend een zelfmoordpoging deed. Ik heb hem gereanimeerd, maar gelijk daarna raakte hij in een psychose en sloeg hij mij als het ware het ziekenhuis in. Dat was het moment dat we in beeld kwamen bij bemoeizorg.”
Cocaïne op tafel
Na alle nare gebeurtenissen in haar leven realiseert Steffi zich dat er iets moet veranderen. Ze zag dingen, hoorde stemmen, had ademhalingsproblemen en wist dat dat niet okay was. “Toen besloot ik te stoppen. Dat heb ik mezelf heel vaak beloofd, maar mijn vriend bleef gebruiken en onze vrienden bleven cocaïne voor ons neus op tafel leggen. Iedere keer dat ik er toch weer naar pakte, voelde dat als een enorme teleurstelling.”
Steuntje in de rug
Via bemoeizorg komt Steffi uiteindelijk in contact met Welkracht. De gesprekken met verpleegkundige Jolijne en psycholoog Amber geven haar het steuntje in de rug dat ze zo hard nodig heeft. “De gesprekken zijn prettig. In het begin vond ik het fijn om gewoon maar te kunnen praten en vertellen. Veel mensen zeggen dat een verslaving je eigen schuld is, maar niemand verdient het om zo te moeten leven. Met hun hulp lukte het me om de coke wel te laten staan. Hoe? Gewoon door het te vermijden. Kwamen die vrienden, dan ging ik naar boven en zonderde ik me af. Als het slecht ging, kon ik altijd met Jolijne bellen. Natuurlijk waren de eerste weken zwaar. Ik was soms zo gedeprimeerd dat ik wilde opgeven, maar dan bleef Jolijne in me geloven. Dat had ik nodig, óók omdat mijn moeder me daarin totaal niet steunt."
Toekomstplannen
Nu Steffi al zo lang clean is, durft ze het vizier voorzichtig weer op de toekomst te richten. Trots op zichzelf, durft ze niet te zijn, maar het doet haar zichtbaar goed als anderen vertellen dat ze trots mag zijn. “Het is jammer dat het mijn vriend nog niet lukt om af te kicken. Hij wil wel, maar heeft steeds een terugval. Ook hij wordt begeleid door iemand van Welkracht. Samen onderzoeken ze hoe het komt dat hij steeds terugvalt. Ik zie hem graag en ben heel blij dat hij een maand geleden voor mij op z’n knieën ging. Van onze vrienden hebben we inmiddels afscheid genomen. Mijn vriend heeft ze de deur gewezen, omdat ze een slechte invloed op ons hebben. Samen met Jolijne en Amber oriënteer ik me nu op vrijwilligerswerk. Dat kan een eerste stap zijn naar betaald werk. Misschien wel weer bij de Lidl. Natuurlijk, daar droom ik van én van een kindje. Maar ik weet dat we daarvoor eerst moeten zorgen voor een goede en gezonde omgeving.”