In twee maanden tijd zie ik een ander mens
Jolijne is psychiatrisch verpleegkundige en casemanager bij Welkracht. Dagelijks komt zij in contact met mensen die door psychiatrische problemen de weg kwijt zijn. Samen werken ze aan herstel zodat zij het leven weer aan kunnen. In deze blog deelt Jolijne haar ervaringen.
Vier maanden geleden ontmoette ik Cidan* (38 jaar). Op jonge leeftijd is hij gevlucht uit Soedan. Dat heeft een enorme impact gehad op zijn leven. Door zijn oorlogstrauma heeft hij de afgelopen jaren met moeite het hoofd boven water weten te houden. Hij is op dat moment al 8 jaar dakloos en aan het ‘bankhoppen’. Dit betekent dat hij, veelal bij kennissen of bekenden, één of meerdere nachten op de bank slaapt.
Cidan meldde zich bij de Maatschappelijk werker in het wijkteam vanwege schulden en hulp om een vaste woonplek te vinden. Hij wil zijn leven veranderen, weer een dak boven zijn hoofd en rust. De Maatschappelijk werker merkte al snel dat er sprake was van trauma en schakelde ons in.
Samen aan de slag
Wat me opviel is dat er een intelligente, goed Nederlands sprekende, sociale man tegenover mij zat met duidelijk potentie. Niet de standaard dakloze uit de boekjes dus. Hij toont veel zelfinzicht en de wil om te veranderen. Ik weet, door het feit dat hij 8 jaar dakloos is geweest, dat het niet vanzelf zal gaan. Dit bespreek ik dan ook met hem en hij begrijpt dit. In de weken die daarop volgen, gaan we samen aan de slag. Zo hebben we een netwerkanalyse gemaakt. Hierin heeft hij de belemmerende en helpende thema’s in zijn leven visueel gemaakt. Daarnaast heeft hij gekeken wat en wie hij nodig heeft om deze thema’s aan te pakken.
Stabiele situatie
Voor het woonprobleem hebben we samen contact gezocht met de woonbegeleiding van WijZijn. Sinds kort heeft hij een kamer in één van de groepswoningen. Ook wordt er schuldhulpverlening ingeschakeld om zijn geldzaken op orde te brengen. Vanuit deze stabiele situatie gaan we verder aan de slag met zijn trauma’s.
Stappen op weg naar herstel
Al snel merken we dat deze afspraken niet lopen. Hij komt niet opdagen en is slecht tot niet bereikbaar. Door hem de ruimte te geven, geen druk te zetten en laagdrempelig contact te blijven zoeken, komt de aap uit de mouw…
Door de rust van een vaste plek, het niet dagelijks bezig hoeven zijn met ‘waar kan ik vanavond slapen’, komt er van alles los. Er komt weer rust en ruimte om écht te voelen, te beseffen wat er allemaal is gebeurd. Cidan krijgt last van angst- en paniekklachten, slecht slapen en somberheid. Hij ervaart schaamte en schuldgevoel en gaat hierdoor in de vermijding.
We besluiten om de traumabehandeling even te parkeren en de tijd te nemen om hem eerst emotioneel te laten stabiliseren. Cidan is opgelucht en voelt dat er vertrouwen is. Hij heeft enorme stappen gezet op weg naar zijn herstel. Hij heeft dit zelf gedaan met een klein beetje hulp van ons. Vanuit de stabiele woonsituatie, een gelijkwaardige benadering en vertrouwen gaat hij vooruit. Hij komt zijn afspraken weer na en heeft de touwtjes weer in handen. Vanuit hier kunnen we verder. Bijzonder hoe Cidan met onze hulp maar vooral zijn eigen inzet die stappen heeft gemaakt en steeds meer in zijn kracht komt te staan.
